Onze reis door Sri Lanka

Zaterdagochtend 8 Maart vetrokken Lieke en ik vol goede moed richting Kitulgala. Na een paar uur in de overvolle bus kwamen we aan in Kitulgala en vroegen we of konden beginnen met Raften we kregen te horen dat de rivier te laag was dus dit kon niet. Hij zei dat canyoning wel kon maar dit vond ik eigenlijk best eng dus na even twijfelen toch ingestemd en vertrokken we met ons zwemvest aan en onze helm op naar de rivier. Bij de eerste rots aangekomen zegt de man die ons begeleid zo zie je dat gat daar, daar spring je straks in. Hahahaha ik dacht nee daar spring ik absoluut niet in, maar uiteindelijk.... nadat hij zelf er in was gesprongen en nadat Lieke erin was gesprongen zette ik mijn verstand op nul en sprong zomaar een of ander diep donker gat tussen de rotsen in. Sprong na sprong, rots na rots werd het steeds leuker onze angst verdween en we mochten over de rotsen gaan glijden (alsof het een glijbaan was), op onze kont op onze buik, het was erg leuk.

Na onze wilde rivieravonturen geslapen in een guesthouse in Kitulgala en de volgende ochtend vertrokken we naar Delhouse. Dit was een hele mooie plaats. We lagen vlak aan een rivier en het leek werkelijk een paradijs. We zouden die nacht beginnen aan Adams peak dus na het eten gingen we meteen slapen en om 02:00 ging onze wekker alweer. Waar we echt niet bij stil hadden gestaan was dat het heel erg koud was daar in die bergen om die tijd. gelukkig hadden we lange broeken bij ons, sokken, schoenen, tshirts, vestje en een handdoek bij ons dus bepakt en bezakt startte we onze wandeling naar Adams Peak. Adams peak is overigens een berg van 2200 m hoog waarop een trap is gemaakt waarvan de treden de ene keer 10 cm uit elkaar liggen dan weer 60 cm en dan zijn de treden 25 cm breed en dan weer 1 of 2 meter breed. Je kunt je misschien voorstellen erg zwaar. Dit was ons ook wel verteld maar hoe zwaar dit was kun je je werkelijk niet inbeelden. We hebben er 3 uur en 3 kwartier over gedaan om boven te komen en dit was het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Eenmaal boven aangekomen was het ijs en ijs koud. je moest vanwege het geloof je schoenen uit doen wat ook niet erg bevorderend was voor je lichaamstemperatuur en toen moesten we wachten.. wachten tot de zon op kwam. Toen de zon opkwam begon iedereen op de berg te lachen, joelen, knuffelen en huilen alsof ze de loterij gewonnen hadden. Wij begrepen er niet heel veel van aangezien de zon geloof ik elke dag opkomt?.. Maar goed wij ook blij want dan konden we weer naar beneden. Uiteraard eerst nog foto's gemaakt van de beroemde schaduw van de piramide die ontstaat wanneer de zon net opkomt en waarvoor geen verklaring is want de berg is niet in de vorm van de piramide. Maar we hadden hem gezien hoor! Dus onze klim naar beneden kon beginnen. Na 2.5 uur kwamen we weer beneden en toen we opzij keken konden we niet geloven dat we deze berg beklommen hadden. Het was maar goed dat we begonnen zijn in het donker want als we de berg hadden gezien toen we begonnen waren we waarschijnlijk omgedraaid:p. Hierna wat gerust en wat bijgekomen en een paar uur later vertrokken naar Kandy.

Na een paar uur kwamen we aan in Kandy in een enorm mooi en luxe guesthouse wat ons erg goed deed. Savonds lekker uit eten geweest en weer betijds gaan slapen want de volgende dag zouden we op olifanten gaan rijden. In de ochtend werden we om 8 uur opgepikt, op naar de olifanten. De olifanten mochten we eerst eten geven, daarna een stukje op rijden, wassen en vervolgens werden we door hun gewassen: p. Het was een geweldige ervaring. Hierna wat gegeten in Kandy bij de KFC en toen de bus genomen naar Dambulla waar we een tussenstop hielden omdat Polonaruwa te ver was vanaf Kandy. "

Na één overnachting in Dambulla vertrokken we in de ochtend naar Polonaruwa.

Na weer een paar uur in de bus gezeten te hebben en aangekomen in Polonaruwa vonden we dat het tijd was om even te relaxen in het zwembad vlakbij ons guesthouse. We hadden nog steeds enorme spierpijn terwijl op de planning stond de dag erna te gaan fietsen door Polonaruwa langs de oude tempels en ruïnes. We liepen allebei half mank en meerdere mensen die ons zagen lopen vroegen of we Adams peak beklommen hadden blijkbaar zag het er zo erg uit:p De volgende ochtend toch heel sportief de fietsen gehuurd en gaan fietsen door Polonaruwa. Al heel gauw hadden we veel gezelschap van vele apen die liepen er heel veel in Polonaruwa en toen we smiddags even zaten te rusten op een muurtje en er een aap richting Lieke kwam lopen dacht ik dat het leuk was om een foto te maken dus ik pakte vol enthousiasme mijn camera ging staan om een foto te maken maar helaas riep de aap door richting mijn tas. Ik deed een poging om mijn tas te pakken maar de aap haalde naar mij uit dus krabde me op mijn arm. Ik natuurlijk hartstikke bang naar achteren gesprongen :p en zeg Lieke pak mijn tas! Lieke doet nog een poging maar toen begon de aap te blazen waardoor Lieke ook naar achteren sprong. De aap pakt vervolgens mijn EHBO tasje uit mijn tas en gaat ervandoor. Wij erachteraan maar hij hoog de boom in met mijn tasje. Toen kwam er een man die daar ter plekke armbanden verkocht er snel aangerend om ons te helpen. Hij vroeg Lieke om haar appel zodat die de appel naar de aap kon gooien bij wijze van de appel voor het tasje. Maar nee het tasje was interessanter. De aap konden we inmiddels bijna niet meer zien zo hoog zat die. Vervolgens komt er een neusspray naar beneden vallen, niet heel veel later verband, toen pleisters, medicatie, enzovoort enzovoort en uiteindelijk het tasje:p Uiteindelijk het gehele tasje inclusief inhoud weer terug en allang blij dat het geen telefoon of portemonnee was. Maar de apen waren niet meer onze grootste vrienden. Na onze fietstocht nog even gerelaxed bij het zwembad en de volgende dag vertrokken we richting Anuradhapura.

In Anuradhapura aangekomen ook besloten hier eerst even het zwembad te testen want de dag erna zouden we gaan fietsen door Anuradhapura. Ook hier weer honderden stenen, muren, gebouwen, stenen en muren gezien. Uren gefietst langs deze stenen. Ook de moonstone gezien en de Sri ma Bodhi, een heilige boom in Sri lanka. Na al onze kilometers fietsen besloten we dat het tijd was voor bier. We bestelde het lokale Lion beer wat hier verkocht wordt in flessen van 625 ml en dit ging er goed in. Na een paar biertjes lekker gegeten en toen weer naar bed want de volgende ochtend zouden we vertrekken naar Kalpitya.

De eerste bus die we de volgende ochtend moesten nemen om in Kalpitya te komen was de bus naar Puttalam. Tot nu toe werd aan ons elke keer verteld door de buschauffeur waar we eruit moesten maar deze buschauffeur dacht ik doe hier lekker niet aan mee. Na zo'n 35 km na Puttalam besloot ik op Google maps te kijken en kwam dus tot de ontdekking dat we terug moesten. (dan te bedenken dat je hier een uur over 35 km doet). Heel fijn dus! Terwijl het zweet via onze benen naar beneden droop probeerde ik de voorkant van de bus te bereiken om ons probleem bij de buschauffeur voor te leggen. hij gebaarde mij even te wachten (ze spreken hier overigens geen zinnig woord Engels) en na één paar minuten zei die kom kom. Ik moest de bus uit vliegen die midden op de weg was stil gaan staan en een bus die ons tegemoet kwam was ook midden op de weg stil gaan staan dus hup wij over de weg rennen van de ene in de andere bus. Toen uiteindelijk aangekomen in Puttalam nog zo'n drie kwartier met de tuk tuk naar Kalpitya. uiteindelijk in Kalpitya aangekomen na zo'n 6 uur reizen zetten de tuk tuk chauffeur ons ergens af waar we helemaal niet wilde verblijven, we wilde namelijk het centrum in (wat er achteraf niet eens was). Na hele discussie besloot die ons toch maar verder te brengen. Toen we aankwamen bij een guest house in 'het centrum" kwam er een man naar ons toe die zei ja bij mij is het 2000 roepie per nacht voor jullie allebei en is at the beach side dus wij dachten hmmm nou dat is misschien wel wat dus wij zijden oke we kunnen wel even kijken hoe het eruit ziet. Dus die man er ook bij in de tuk tuk met zijn drieën opgepropt op de achterbank reden we regelrecht de rimboe in. En verder en verder en verder... en we vroegen ons af of dat het nog wel betrouwbaar was. De man naast ons bleef maar bellen en bellen en bellen en ze keken zoekend rond alsof ze zelf niet eens wisten waar ze waren. Op een gegeven moment waren we het helemaal beu na bijna een uur in de rimboe rond gereden te hebben dus we werden een beetje boos en vroegen of ze ons dan toch maar bij het eerste guest house af wilde zetten maar nee we zouden door gaan met zoeken in de rimboe naar dat andere guest house... Toen werden we nogal boos en eisten dat ze ons bij het eerste guest house afzetten ze zeiden niks meer en reden regelrecht naar het eerste guest house. Hier aangekomen was het niet heel veel beter we wilde namelijk wat eten en vroegen om de kaart. Maar nee er was geen kaart.... Nou goed Lieke bestelde wat vis en friet en ik was vlees en friet. Toen we dit na een half uur kregen zag de vis en het vlees er identiek uit en we vroegen ons af of we niet hetzelfde aan het eten waren en de frietjes... tja die waren nog net niet zwart oftwel, de vis, de friet en het vlees waren absoluut met elkaar in de frituur gegooid. Helaas moesten we dit wel eten want dit guest house stond aan een weg. En die weg en het guest house was het enige wat je daar had. Toen we gingen slapen bleken er geen dekens te zijn dus we hebben geslapen onder onze handdoeken.
De volgende ochtend zagen we een kakkerlak dus pakte we onze bus met chemische troep erbij. Tot mijn schrik zag ik er nog een weg schieten dus dat waren er al twee!! heel voorzichtig haalde we alle kleren van het extra bed dat in de kamer stond waar de twee kakkerlakken ondergeschoten waren en toen ik mijn koekjes pakte zat er ook ineens een kakkerlak op mijn hand. In paniek sloeg ik m weg en iets later voelde ik iets op mijn rug lopen ik trok zo snel mogelijk mijn shirt uit en we doodde de kakkerlak. We konden al onze spullen naar buiten brengen en op straat onze tassen in pakken want de kamer zat dus helemaal vol met kakkerlakken. Eigenlijk hadden we het helemaal gehad maar me hadden nog de tour met dolfijnen staan. Eerst twee en half uur op zee gevaren waar Lieke inmiddels behoorlijk zee ziek van was geworden. maar uiteindelijk daar waren ze honderden dolfijnen zwommen en sprongen langs de boot. Ik mocht voorop de boot liggen zodat ik ze bijna aan kon raken. Dit was een geweldige ervaring.
Maar na dit avontuur besloten we dat het genoeg was geweest en zijn we terug gegaan naar de stichting. Wegens onze laatste 24 uur hebben we de trip iets ingekort maar het was een geweldige 1.5 week.